'Ik zei iedere dag tegen mezelf dat ik moest volhouden'
Sheroo Abdelkader (24), derdejaarsstudent Verpleegkundige, liep stage op de covid-afdeling van ziekenhuis Rijnstate. Ik zei iedere dag tegen mezelf dat ik moest volhouden.
Taalbarrière
Wat ik meteen moeilijk vond aan de coronasituatie, was de overgang naar online communicatie. Ik kom uit Syrië en woon nu vijf jaar in Nederland. Communiceren via de telefoon en computer vind ik lastig, omdat ik niet altijd uit mijn woorden kom. Ik maak mijn punt ook duidelijk met gebaren. Als mensen in een vergadering door elkaar heen praten, kan ik het niet volgen. Daarom moest ik naast de online lessen heel veel zelf nalezen om de stof goed te begrijpen.
Uitdaging
Eigenlijk zou ik in september stage lopen bij de afdeling Oncologie/heelkunde bij Rijnstate, maar daar waren te veel stagiairs geplaatst. Daarom werd me gevraagd of ik op de long- en covid-afdeling wilde werken. Volgens mijn begeleider was dat een heftige afdeling, maar wel een leerzame met goede begeleiding. Toen heb ik gezegd: ik hou wel van een uitdaging.
Slechthorend
Ik ben er bij Rijnstate achter gekomen dat ik slechthorend ben. Omdat alle mensen op de longafdeling mondkapjes droegen, kon ik ze heel moeilijk verstaan. Ik blijk afhankelijk te zijn van liplezen, maar dat kon natuurlijk ook niet. De artsen praatten er bovendien op een hoog tempo en vaak door elkaar heen. Ik moest tussendoor opzoeken wat woorden betekenden. Dat maakte het extra lastig.
Spanning
De long- en covid-afdeling was zwaarder dan ik dacht. Normaal zorg je als verpleegkundige voor vier patiënten: twee hoog-complexe en twee laag-complexe. Op de covid-afdeling was iedere patiënt hoog-complex. De werkdruk was daardoor extra hoog. Er waren veel handelingen die je moest verrichten in korte tijd en protocollen om je aan te houden.
Elke keer als ik naar de wc ging, zei ik tegen mezelf: even volhouden, het gaat goed komen. Achter de wolken schijnt de zon. Ik probeerde mezelf te motiveren zodat ik de dag door zou komen. Zo heb ik tien weken doorgebracht. Onder extreme spanning.
Stoppen
De begeleiding vanuit Rijnstate en Rijn IJssel was gelukkig erg goed. In het ziekenhuis was mijn begeleider eigenlijk altijd bij me. Ik kon alles vragen. Het was een kundig iemand met veel ervaring. Dat ik zoveel stress had, heb ik haar niet verteld. Maar ze merkte het zelf ook. Na tien weken had ik een evaluatie en toen hebben mijn twee begeleiders aangegeven dat het beter voor me zou zijn om te stoppen. Het ging niet goed. Daar was ik het zelf ook wel mee eens.
Verwerking
Ik heb vijf maanden nodig gehad om te herstellen. Het leek alsof ik een trauma had. Tijdens mijn stage ging ik maar door, omdat de druk zo hoog was. Maar toen ik daarna rust had, kwam de verwerking van wat ik allemaal had meegemaakt. Alles kwam terug. Ik moest denken aan een patiënt waar het helemaal mee misging. Gelukkig kwam het met diegene uiteindelijk goed, maar dat heeft wel impact op me gehad.
Revalidatie
Het gaat nu gelukkig veel beter met me. Ik maak mijn stage momenteel af op de revalidatie-afdeling van Pleyade. De patiënten zijn hier niet hoog-complex en hoeven niet acuut behandeld te worden. Ik kan de tijd voor ze nemen, want ik ben hier echt boventallig. Ik heb meer vrijheid dan ik had gedacht, mag mijn eigen diensten inplannen en aangeven wat ik graag wil leren. Hier voel ik me veel beter.